“Een Avontuur van Treinen, Paspoorten en Bolderkarren”
Het begon allemaal om 5 uur ’s ochtends, een tijdstip waarop zelfs de katten nog dachten dat het nacht was. Daar stond ik dan, als een ware katten-Tarzan, met twee pluizige metgezellen en een bolderkar die eruitzag alsof hij rechtstreeks door zijn assen zou zakken, zo vol.
Het idee was simpel: met de trein naar mijn allereerste TICA-show. Maar wat als een moeiteloze reis had moeten zijn…
Nou ja… Twee uur in de trein met twee katten is als een ritje op een achtbaan, zonder de adrenalinekick. De medereizigers staarden me aan alsof ik zojuist was ontsnapt uit een kattenasiel. En laten we het niet hebben over het feit dat mijn bolderkar meer lawaai maakte dan een straaljagerdie door de geluidsbarrière brak.
Halverwege de reis, terwijl ik me voor de zoveelste keer afvroeg waarom ik niet gewoon een “normale” hobby had uitgekozen, schoot me iets te binnen: de paspoortjes! Paniek brak uit in mijn hoofd. De katten keken me aan alsof ze wilden zeggen: “Mens, je hebt één taak!” Met een snelheid waar een olympisch atleet jaloers op zou zijn, dook ik in de tassen en zakken in de bolderkar om te graven in de bergen spullen. Gelukkig, daar waren ze, verstopt tussen de snacks en de noodrantsoenen voor de katten. Een zucht van opluchting ontsnapte me, terwijl mijn harige reisgenoten me met een blik van meewarigheid aankeken. Alsof ze wilden zeggen: “Mens, wat doe je jezelf aan”
Eenmaal aangekomen op de locatie van de kattenshow, voelde ik me als een ontdekkingsreiziger die eindelijk de heilige graal had gevonden. In de wirwar van katten, reistassen en geluiden die alleen kattenliefhebbers als muziek zouden beschouwen, realiseerde ik me dat mijn eerste TICA-show niet alleen een avontuur was, vol verrassingen, maar ook best een warm bad.
Op geen enkele show die ik in de afgelopen 10 jaar bezocht heb is er een “uitleg voor nieuwe showers” en staat ook de “competitie” klaar om je te helpen.
De keuringen op zich al waren spannend. Gauw kwam ik er al achter dat twee katten mee op een TICA show, echt iets voor “gevorderden” is. Ik rende me rot. Er was ook een vriendin mee met een fokje van mij, dus gevoelsmatig had ik zelfs 3 katten mee.
Ik had geen enkele verwachting, het niveau lag zeer hoog, en omdat je op een TICA show op een andere manier tegenover elkaar staat (korthaar tegen langhaar, poes tegen kater), ging ik er zondermeer vanuit dat wij ons prachtige oranje zwarte lint zonder verdere prijzen mee naar huis zouden nemen. Geen enkele issue, het is de ervaring die telt!
Keuring na keuring ging voorbij en ineens werd ik op mijn schouder getikt, je moet je poes halen, ze staat in een finale! Ik rende half naar de eigenaresse van Alka…. Je moet, je moet! Vanuit daar werd het langzamerhand een waas. Alkahest werd 5e in een finale… en daar werd het zowel mij als haar eigenaresse even teveel… tranen… “mijn kind” scoorde goed! En wat een prachtig commentaar! En wat denk je? In plaats van dat iedereen weg liep en vooral gauw naar de volgende keuring doorging waren daar ook voor de 5e plaats applaudisserende mensen, en schouderklopjes en knuffels voor de tranen.
Al gauw bleek dat ook mijn “oude sok” van bijna 10 het hart stal van de keurmeesters, om over ons jongste telg nog maar niet te spreken. Met respectievelijk 2 en 3 finaleplaatsen rond een uur of 5 ging ik er van uit dat wij de laatste finale niet zouden halen, immers, dan zou ik er toch wel al bij geroepen zijn?
Ineens was daar ook bij de laatste ring het nummer van Kyrios, wauw!
Snel nog even een kam door zijn vacht, het stinkdiertje was nog even naar de kattenbak geweest, en hop de ringkooi in. Zitten, en wachten.
De keurmeester begon haar verhaal, en bij iedere keer dat ze een nummer vastpakte, dacht ik “dit is het nummer van Kyr” en was de ene kat nog mooier als de ander. Maar ze draaide zich niet om naar Kyrios, en het nummer werd lager en lager. Nummer 4… nummer 3….. ik zat al met mijn mond open, en toen kwam het verlossende woord. Kyrios werd eerste in zijn ring.
Niet om het een of ander, ik heb menig prijzen in de kast staan van zowel FIFe als Oah shows, maar DIT voelde toch speciaal. Waar ik het bij Alka al niet droog hield, was de eerste prijs voor Kyrios in deze ring de druppel voor mij. Een Noorse Boskat, een Amberkleurige bovendien, die iets “groots” wint op een show, is best uniek.
Vol emotie gingen we dus ook de trein weer in, de lange weg terug, met overstappen, vreemde blikken, en straaljagerlawaai.. en om half 11 stapte ik weer door de voordeur.
TICA heeft bij mij als showliefhebber een vlammetje aangewakkerd, niet vanwege de gewonnen prijzen, maar vanwege die unieke “eerlijkheid” van het showen, de mensen en de gezichten erachter en het gevoel écht welkom te zijn.
Daarom zeg ik met plezier: tot de volgende!